mythomorphose

Icaro volava allegre- e serenmente in le azuro celeste, quando subito ille reguardava, in basso, le grande montania con un gigantesc rocca super le picco, ubi stava alcuno qui reguardava le celo e pensava como serea gratificante volar como ille "ave" in le celo infinite. E ille pensava como esseva bon volar liberemente, sin ammarras de qualcunque genere, usque a attinger le puncto le plus elevate del celo: "post liberar me del pedicas terrestre mi scopo es attinger le infinito!"

Vigorose, belle e rebelle, Icaro ascoltava nemo. Non mesmo su patre - le famose architecto qui construeva le labyrintho ab le qual le juvene habeva escappate -, qui un vice le diceva pro ille non volar troppo alte, nam le cera del alas, con le calor del sol, poterea funder se e ille, inexorabilemente, caderea del alto de su dismesurate ambition. E assi, le juvene ascendeva de plus in plus usque a sentir le placer de volar a supra del commun del mortales e a experientiar le vertigine del volo ecstasiante.

Le juvene, euphoric e inebriate per le aventura, non percipeva que le torride calor solar comenciava funder le cera que attachava le alas a su corpore... e continuava montar... Perdite in le dedalo de su pensatas, ille reguardava de novo le montania al mesme tempore que ille audiva le crac de un ala que se distachava ab su latere sinistre. E in un immense vortice, ille descendeva abruptemente usque a cader presso le grande rocca. Le cadita solo non esseva letal gratias al altere ala que, ancora collate al corpore, mitigava le choc; ben que perplexe per le impacto del forte collision, le juvene se levava esturdite e lentemente, ma sin grande damnos. In isse momento surge ante ille Sisypho, le guardiano del rocca, e le dice artificiosemente:
— Sia benvenite, juvene, e gratias por tu adjuta! Tu ora ha a tener iste rocca hic durante que io va parlar con Don Fato, le domino de iste region. Post reciper le ordines del chef io retornara e nos planara le melior maniera pro mantener le rocca in iste position.
E continuava un poco enigmaticamente:
— Ma presta attention: tu non pote lassar lo glissar usque al pede del montania, nam in isse caso io non plus potera adjutar te... Solo ab hic tu potera liberar te de iste probation!

Icaro, ora e ancora un poco plus esturdite, non esseva capace de articular un sol parola e acquiesceva con le capite. Instantaneemente Sisypho dispareva in le bruma e lassava le juvene a sustener le rocca, quando Pandora aperi su cassa, e subito un fortissime colpo de vento lo impelleva montania a basso durante que Icaro se effortiava pro evitar que illo attingeva le pede del montania. Ma tote su effortio esseva in van e presto ille esseva ubi ille non deberea star: in le base del montania, le qual esseva circumferite per un genere de cinctura hermetic ab le qual nemo escappava. Dunque, le juvene habeva nulle alternativa e si ille voleva sortir de ille indesirabile situation, il existeva un sol solution: pulsar le rocca, de novo, usque al picco e attender que su companion le substituerea e assi ille poteva liberar se de ille karmic tormento.

Ma como Icaro esseva un juvene forte, ben que lentemente e con alcun difficultate, ille finalmente attingeva le picco. Ibi ille attendeva, attendeva, ma nemo appareva... Subito un forte currente de aere move le rocca verso le pede del montania, trahente con ille le juvene Icaro qui, quando ille se appercipeva, esseva de novo in le puncto de partita. Enoiate e desperate, ille vociferava in alte voce: "ancora un vice!?"

E de longe le echo del montania, murmurante, penetrava le labyrintho de su mente:
— Ancora un vice!..... Ancora un vice!.... Ancora un vice!...

(Republicate in le libro Anthologia Litterari, in 2020)