crepúsculo (mais nobel...)

Quasi un mense retro, io publicava hic le traduction de duo poemas per le laureato del premio Nobel in litteratura de iste anno.

Hodie, post reciper decennas de exemplares del revista «Currero», al dar un oculata a illos io trovava le sequente poema de Thomas Tranströmer:

Matino e ingresso

Le laro marin, le navigator solar, dirige su via.
Sub illo es le aqua.
Dormi nunc le mundo ancora como
lapide multicolor in le aqua.
Die, tu non-interpretate. Dies —
como le signos graphic del aztecas.

Le musica. E io sta captivate
in su textura, con
bracios elevate – como un figura
ex le arte rustic.

[Thomas Tranströmer, in «Currero», Nº 36, 1974, pp. 10-11]

Ancora traducite ab svedese, ma de iste vice del autorato del tamben poeta e scriptor Pär Fabian Lagerkvist (1891-1974), qui esseva laureate con le premio maxime de litteratura in 1951, un altere poema:

Le crepusculo es belle

Le crepusculo es belle.
Le amor le celo tene
juncte in un lumine obscur
super terras,
edificios.

Toto teneressa, caressate.
Domino remote costas dele.
Toto vicinal, lontan alsi.
Toto como
presto date nos.

Toto es le mie, a privar me.
Tosto toto va esser prendite.
Boscos, nubes, solo infra me.
Sol on vade —
sin vestigios.

[Trad. Jørgen Kofod-Jensen, in «Currero», N. 29, 1972, pp. 3-4]