a inépcia de sísifo

Post le ultime disveloppamentos in le «feria del vanitates» del chaotic festival promovite per alicun veteranos del si-appellate interlinguistica in foros de discussion io scribeva qualque commentarios dirigite a nemo in particular ma super toto centrate in le ruito que sole facer se in torno de questiones que nonobstante pote esser importante non es totevia ben pensate e presentate. Io non los va transcriber hic per respecto a ille personas qui da parte de su tempore al «causa» e que pensa que lo que illes face es le melior pro interlingua – sovente, e nonobstante lor effortio in le divulgation de interlingua, illes continua repeter ad infinitum le errores hereditate ab le predecessores. Super le question del «errare» io jam parlava profusemente in un altere loco e, dunque, io non va hic repeter lo...

Il pare que tote le mundo vole esser original per avantiar con theorias super le «interlingua ideal»; ben, omnes es libere de pensar e presentar lor ideas super le punctos que les pare non esser de accordo con le «theoria original»... Interlingua non es un lingua perfecte (esque il habera un tal post Babel?) e, dunque, illo necessita esser meliorate e adaptate al circumstantias del tempore presente con le oculos perscrutante le futuro. Lo que es mal, in mi opinion, es que multes, insensatemente e orgoliose de lor putative contributiones, non audi le voce interior del ration; tosto o tarde illes essera ponite a prova e lor ignorantia sur le leges que rege le universo (e le vita) les trainara pro le abysmo del confusion: le subjecto, judicante esser le plus forte, avantia con vanitate e orgolio e non vide le evidente signos del periculo que le attende...

Pro arrivar a un theoria consistente il es necessari discernimento e non oblidar jammais que le pensamento debe esser le substrato del acto; como insenia le famose aphorismo aristotelic «ducer su proprie pensamentos es lo que existe de plus difficile». Post iste digression que pretende ante toto esser un reflexion pro illes qui non arriva a discerner e a intuer le fortias e le limites que les circumfere, cata uno potera, per le cognoscimento de se ipse e per le luciditate, attinger le cammino que duce a su centro e al revelation de su intime natura... ma si uno non sape ubi ille va... alora – como diceva Seneca – nulle vento le essera favorabile.

[Imagine: collection personal]